Kolyma Kennels
Mijn Verhaal…
Lew en ik werkten sinds begin zestiger jaren bij de KLM. Lew als verkeersvlieger, ik als Stewardess. We vlogen beiden regelmatig de Poolroute – waar voor je een special survival training nodig had voor een eventuele noodlanding – via Amsterdam naar Anchorage (Alaska) en Tokyo (Japan). De koude oorlog maakte dat niet over Rusland gevlogen mocht worden. Je stond (slipte) 4 dagen over in Anchorage, 3 dagen in Tokyo en op de terugweg weer 4 dagen in Anchorage. De Crew had in Ancorage de beschikking over 3 auto's want openbaar vervoer was er niet. Op het vliegveld werden de auto's van elkaar overgenomen. De auto's gaven ons veel gelegenheid om in die 4 dagen wat van het land te zien natuurlijk. Toen we op dezelfde vlucht waren ingedeeld – midden in de winter – zijn we naar het Fur Rendezvous, de Wereld kampioenschappen sledehondenrennen gaan kijken. En zo is het begonnen…
Eenmaal getrouwd kwam Lew met een poolhondpuppy thuis. Op de grote honden tentoonstelling in Amsterdam – de Winner – ontmoetten we Liesbeth Urlus (een ex-KLM Stewardess, die ook de Poolroute had gevlogen) die uit Alaska twee Siberische Huskies had meegenomen. Er waren nog twee Siberische Huskies in Nederland en we spraken af om op het strand bij Noordwijk – waar Liesbeth woonde – de honden voor een karretje te zetten om eens te kijken hoe dat zou werken. Dat lukte best wel een beetje en met dat gezamenlijke “team” schreven we in voor de eerste sledehondenwedstrijd in Centraal Europa die door de Zwitserse rasvereniging SKNH werd georganiseerd in Engelberg.
Lew begon voor onszelf en andere belangstellenden deze honden uit Alaska mee te nemen en daarvoor kwam hij terecht bij Earl en Natalie Norris die dit ras als werkhond fokten en aan de wedstrijden met veel succes aldaar deelnamen. Zij woonden in die tijd net buiten Anchorage.
De rasvereniging in Nederland werd opgericht. Er kwamen meer wedstrijden in Centraal Europa en het enthousiasme voor het ras en de sledehondensport nam een hoge vlucht. In eerste instantie waren de wedstrijden uitsluitend toegankelijk voor de raszuivere sledehonden rassen zoals de Alaskan Malamute, Samojeed en de Siberische Husky. De wedstrijden werden in de beginjaren door de poolhonden rasverenigingen georganiseerd. Maar uiteindelijk werd het voorbeeld van de sport in Scandinavië – welke daar al jaren bedreven werd – gevolgd en konden alle rassen deelnemen.
Wij hadden inmiddels een kennelnaam aangevraagd – of Kolyma (affix) – ik had mijn diploma's en examens voor FCI keurmeester voor de Alaskan Malamute en Siberische Husky met succes afgelegd en inmiddels hadden wij onze kennel opgezet in Harskamp. Daar hadden we de ruimte en de goede trainingstrails.
Na ongeveer 20 jaar met veel plezier en succesvol in de wedstrijden en de fokkerij, was de sport voor Lew en mijzelf lichamelijk niet meer op te brengen. Lew's werk als checkpilot en captaincy bij de KLM werd steeds zwaarder en maakte dat hij steeds minder thuis was. Dat had tot gevolg dat de trainingen, fokkerij en kennel management bijna in zijn geheel op mijn schouders terecht kwam. Met een constant hondenbestand rond de 25 was dat een hele klus. Daar kwam bij dat we het gevoel hadden dat we hierdoor de honden tekort begonnen te doen. We namen het moeilijke besluit onze honden in andere kennels onder te brengen. Dat is goed gelukt gelukkig. Maar geloof me, het doet nog steeds pijn!
Voor meer informatie over onze Kolyma Kennels
klik hier
Els bezig de schapen van de startbaan de duwen op vliegveld Rotterdam - hoe tijden veranderen!
Lew een Convair vliegend over de Alpen opweg naar Rome
Liesbeth Urlus met sledehonden team demonstrerend op de Winner Tentoonstelling in Amsterdam, 1964
Een populaire manier van sledehondensport in Noorwegen, foto genomen begin 1970
